Caribische kust

Santa Marta. 
Hier begint het backpacken. De stad zelf is niet heel bijzonder, dus we reizen vrij snel door naar het schattige dorpje Taganga. Het ligt in een baai, dichtbij Santa Marta. Meteen als ik hier aankom, wil ik eigenlijk nooit meer weg. Het heeft gewoon iets, de sfeer die er hangt en de mensen die er rondlopen. Het snorkelen is hier echt geweldig met veel vissen (oa kogelvis) en koraal. Ik krijg de schrik van mijn leven als ik ineens een van de murenen Gruwel en Griezel (uit Ariël) in het echt zie. Wat een vies beest. Hoewel Colombia bekend staat om de goede koffie, wordt de beste kwaliteit koffie meteen doorverkocht aan andere landen. Vaak stelt een bakje koffie dus niet zoveel voor. Maar hier in Taganga drink ik mijn lekkerste koffie, waar zelfs Starbucks lang niet tegenop kan.

Minca.
Koelte. Heerlijk. Dit dorpje ligt op een uur rijden van Santa Marta. Het is het hoogste gebergte dat naast de zee ligt (Sierra Nevada). Volgens mij is het gebergte zelf 7000 meter hoog, maar Minca bevindt zich op ca 1000 meter hoogte. Het is nog geen 2 uur rijden vanaf Taganga, maar we slapen vannacht midden in de jungle in de bergen. I love it! Eindelijk een beetje koeler snachts. Zo gek dat je binnen een uur rijden een totaal ander landschap hebt! De koelte in Minca is ook wel echt gewenst, door alle inspanning die het kost om van de ene plek naar de andere te gaan. Het is alleen al een hele opgave om bij het hostel te komen. Berg op, berg af. Ik ben kapot! Maar de vele watervallen en die mooie hikes die ik hier doe, maakt ook deze plek onvergetelijk.  

Palomino.
Door naar Palomino. Volgens mij ben ik zwanger. Van een food-baby. In het hostel is er elke ochtend een buffet met onbeperkt eten. Dit komt echt niet goed met mij..
Ik slaap in een groot en ontzettend gezellig hostel. Na het killer-ontbijt besluiten we met een groep van 10 mensen om te gaan doen waar Palomino bekend om staat: 'tubing'. Achterop een moto taxi worden we de berg op gereden, waarna we door een 30 min hike bij een rivier aankomen. In grote banden drijven we de rivier af. De tocht is meer dan 2 uur en we hebben echt de grootste lol! Ook bezoeken we een mooie waterval. In dit hostel ontmoet ik echt de leukste mensen! (En echt bizar, op de een of andere manier komen we nu steeds mensen tegen die we in dit hostel hebben leren kennen).

Tayrona.
En dan staat het National Parque Tayrona op de planning. Het park grenst aan de voet van de Sierra Nevada en aan de Caribische kust en minstens 56 bedreigde diersoorten leven hier. Tayrona was een volle maand gesloten, omdat de bewoners rituelen uitvoerden. Het park wordt nog bewoont door de indigenous, de 'Wayuu' (soort afstamming van indianen).
Omdat we hadden verwacht dat het heel druk zou worden, gaan we meteen de eerste dag dat het park de deuren opent. Dat is zeker een risico in Colombia, want wanneer er wordt gezegd dat iets open is, is het nog maar de vraag of het ook echt op die dag is. We vertrekken ruim op tijd, en warempel, staan bijna vooraan in de rij! We worden zelfs geinterviewd door een plaatselijke krant. Mijn eerste seconds of fame in Colombia!
En dan begint de hike. Wauw. Echt WAUW. Het is een paar uur lopen met echt het meest fantastische uitzicht. Diepgroene jungle, palmbomen, witte stranden en azuurblauwe zee. En we zijn bijna alleen in dit mooie stukje wereld. Ik heb lang moeten nadenken hoe ik deze ervaring moet omschrijven. Ik ben echt in het paradijs beland. Het is gewoon zo overweldigend mooi dat ik niet eens goed weet hoe ik er een verhaal omheen kan typen. Zelfs in de foto's komt de echte schoonheid niet naar voren. 

La Guajira.
Hoe groter de inspanning, hoe beter het resultaat. Dit is iets dat zeker geldt voor mijn volgende bestemming: la Guajira. La Guajira is de meest noordelijke provincie van Colombia, grenzend aan de Caribische Zee. Hoewel er nog een aantal Wayuu in het Tayrona Parque leven, wonen de meeste Wayuu in deze provincie. Engelse piraten, Nederlandse wapensmokkelaars en Spaanse pareljagers hebben allemaal geprobeerd dit stuk land te veroveren, maar het is niemand ooit gelukt de Wayuu de verslaan. Zelfs tot een aantal jaar geleden probeerde de Colmbiaanse overheid de Wayuu te onderdrukken, maar zonder veel succes. Hoewel dit gebied dus erg ontoegankelijk was in de afgelopen jaren, openen de Wayuu nu langzamerhand het gebied voor toeristen. Het gebied is erg ruig, gaat van woeste jungle plotsklaps over in ongerepte woestijn en oogt erg verlaten. Het landschap is echt FE-NO-ME-NAAL. Echt, ik kan er niets anders van maken.

Mijn eerste bestemming in la Guajira is Cabo de la Vela, een afgelegen Wayuu-vissersdorpje. Het is moeilijk om hier te komen, maar gelukkig zijn de mensen hier vriendelijk en behulpzaam. Het is een lange en hete reis door de woestijn en ik ben blij wanneer ik aankom. Ik ben echt in de middle of nowhere. Onderweg komen we langs een klein meer waarvan het water rood is. Dit komt door de grote hoeveelheid zout die in het water zit. Echt bizar. Cabo de la Vela zelf ligt meteen aan de zee en is daardoor kite-surfers heaven. De enige dieren die het in dit landschap volhouden zijn geitjes, gekkos en af en toe een ezel. Daarnaast is kreeft een specialiteit, ze zijn gigantisch en verser dan hier kan je ze eigenlijk niet op je bord krijgen. Ik heb gehoord dat hier ook vliegende insecten zijn, zo groot als een model-vliegtuig en lijkend op een kreeft. Je wilt niet weten hoe dankbaar en opgelucht ik ben dat ik deze monsters niet met eigen ogen heb gezien. 's Nachts slaap ik in een 'chinchorro', dit is een handgemaakte hangmat van wol met vrolijke kleurtjes. Jammer dat ik geen plaats heb in mijn bagage, anders had ik er zeker eentje meegenomen. 

Het is 04.30, de wekker gaat. Op naar het einde van de wereld: las Puntas de Gallinas. Dit is ook meteen het meest noordelijke punt van heel Zuid-Amerika. Er is geen weg hier naartoe, de enige mogelijkheid om er te komen is door te reizen met de lokale bevolking. Vanuit de Landrover (enige soort auto die het vol kan houden hier), zie ik langzaam de zon opkomen. De hobbelige lange reis is extra spannend omdat de moter af en toe uitvalt.. Ik ben blij dat de bestuurder weet waar we heen moeten, hier verdwaal ik liever niet. Er is hier helemaal niets. Niemand. Of toch wel? Af en toe zien we ineens een aantal Wayuu huisjes of een kudde geitjes. Ineens stopt de auto. Er is een draadje over de weg gespannen. Vanuit het niets komen een aantal kindjes naar de auto gerend om te vragen voor snoep of water. Gelukkig is dit ons van te voren verteld en hebben we wat extra voor ze meegenomen. Heel schattig, maar tegelijkertijd ook ontzettend zielig.

Dan vervolgen we de reis per boot. Het landschap bestaat uit okergele/rode rotsen, turquoise water en diepgroene mangroves in het water. En iets roze! We hebben geluk en spotten een paar wilde flamingos. En dan zijn we er. 

Geen woorden. Sprakeloos. 

Het uitzicht is zo mooi. Het kleine hostel is verbazingwekkend goed (had geen hoge verwachtingen midden in het niets), met lekker eten en zelfs een douche met normaal water (daarmee bedoel ik dat het geen zout zeewater is). Het water is schaars, maar wel voldoende en wordt uit hele diepe putten uit de grond gehaald. In een open truck bezoeken we de vuurtoren, 'faro', en zandduinen die vanuit het niets ineens opduiken en stijl aflopen in de zee. Het is hier zo ruig, ongerept en stil. We zijn met z'n vieren: Philipp, een jongen uit Zwitserland, een Wayuu en ik. Vanaf de zandduin zien we langzaam de zon achter de horizon zakken. 

Ervaringen om nooit meer te vergeten.