Tussenstop in Nederland! :)

Yeah, ik ben weer terug in Nederland! Althans, voor een paar daagjes.. Wat ik weken lang met moeite geheim heb proberen te houden is dan toch eindelijk gelukt: mijn familie verassen! Je had de gezichten eens moeten zien haha!

Het begon een paar weken geleden met een opmerking van Philipp. Wanneer we in Bariloche door de straten slenteren zegt Philipp ineens: “Zullen we anders naar Indonesië?” Het was eigenlijk bedoeld als grap, maar het idee nestelt zich in mijn hoofd en ik krijg het er niet meer uit.. Ik bedoel, waarom ook niet?

Een paar dagen later is dan de vlucht geboekt. We gaan naar Bali! Gek genoeg is het goedkoper om met 2 aparte vluchten via Duitsland te reizen dan een directe vlucht. Helemaal geen probleem, want dat is dus hét ideale moment om mijn familie eens flink te choqueren, mijn overige bagage thuis te dumpen en mijn paspoort te vernieuwen. En waar kan je Pasen beter doorbrengen dan in het koude natte kikkerland?!


Maar dan nu weer even een paar weken terug in de tijd, want in de afgelopen weken heb ik ook niet stil gezeten. Waar was ik gebleven met mijn laatste blog? O ja, Bariloche. Vanaf Bariloche reis ik met een 7 meren tour weer richting Chili. Pucón staat als eerst op het programma.

Pucón
Het is weer even wennen om op reis te zijn. Maar na een dikke 6 weken in Bariloche is het eigenlijk ook wel tijd voor iets nieuws. Pucón, een overtoeristisch stadje, is een mooi begin. Gelukkig is het hoogseizoen hier voorbij want, wow!, hier staat echt alles in het teken van toerisme. Alle huizen in een Duitse stijl met hout afgewerkt en bij elke stap die je zet wel een restaurant, bar of reisbureau te vinden. Waarom Pucón zo populair is? Het ligt vlak naast de meest actieve vulkaan van Zuid-Amerika.

Dus wat doe je als je in Pucón bent? Juist, je boekt een tour om deze vulkaan te beklimmen! Nogmaals ben ik echt ontzettend blij dat het hoogseizoen voorbij is. In een groep van maar 4 personen: ik, Phil, een Amerikaan en een gids, beginnen we aan de tocht. Toch een stuk beter dan voetje voor voetje in een grote groep de berg op schuivelen!

De vulkaan Villarica is vorig jaar maart (dus precies een jaar geleden) voor het laatst uitgebarsten. Op de vulkaan zelf liggen hierdoor allemaal stenen los die er mooi uitzien, maar echt een killer-wapen zijn. De stenen zijn echt vlijmscherp en bij de minste beweging dendert er al zo’n ding naar beneden. Wanneer er dan een beetje vaart achter zit en het steentje lekker begint te rollen, ben je heel blij als het steentje niet jouw richting uit komt. Want als het wel je richting op komt rijt het je hele gezicht open.. No joke, er gebeuren hier veel ongelukken mee vertelt de gids. Slik, uuhm oké.

Het is dus even opletten en afzien, maar de tocht is het zeker waard. Het is heerlijk weer en het uitzicht op de top is fantastisch! Ik heb zelfs bij het gluren over de rand van de krater een beetje lava gezien. En dan begint het leukste van de tocht: de afdaling. Deze gaat een stuk sneller dan de heenweg. Op een groot deel van de vulkaan ligt sneeuw en de bedoeling is dat je met een sleetje op de gletsjer naar beneden sjeest, wehhooo!

Verder bevalt Pucón me prima. Ik ben echt in het beste hostel van mijn hele reis beland, met een grote tuin en uitzicht op de vulkaan. Ook huren we, lekker Nederlands, een waterfiets om de omliggende meren van Pucón onveilig te maken. Alles is hier op loop afstand en het weer is heerlijk.

Het reizen bevalt me echt heel goed, ik ben nu zo’n 5 maanden onderweg en geniet nog elke dag. Maar ik merk toch wel dat ik steeds meer dat ik een ‘familie-gevoel’ begin te missen. Gewoon lekker eten met z’n allen, gezellig samen een spelletje spelen of simpel kletsen op de bank met een grote kop thee. Ik zie dus enorm uit naar mijn volgende bestemming, waar we bij vrienden thuis mogen logeren.

Valparaíso
In Chili en Argentinie zijn er maar heel weinig treinen, maar het voordeel daarvan is dat de bussen die er rijden enorm comfortabel zijn en goed betaalbaar. Ik reis met de meest comfortabele nachtbus waar ik ooit heb ingezeten naar Valparaíso, dus het begin is al goed! We gaan een weekje op bezoek bij de Chileense Carlos en Marcela, vrienden die Philipp al in Duitsland had ontmoet.

Carlos en Marcela, door ons als snel papasita en mamasita genoemd, zijn echt geweldig! Ze zijn ernorm gastvrij, laten ons de hele stad zien en alle plaatstelijke lekkernijen worden ons voorgeschoteld. In een week word ik op de hoogte gebracht van bijna de hele Chileense cultuur en geschiedenis van Valparaíso. Deze week behoord echt tot de hoogtepunten van mijn reis! Valparaiso is ook echt een mooie haven stad, met een mix van veel oude gebouwen, grafiti en bontgekleurde huisjes. Ik voel me heel erg thuis hier en het is fijn om weer even in een ‘echt huis’ te wonen. Om gewoon tussen de locals in de bus te zitten en dan ook de gesprekken (in het Spaans) te kunnen verstaan.

Santiago
In het weekend reizen we samen naar de moeder en zus van Marcela naar Santiago, waar een heerlijke barbeque met grote stukken vlees (want we zijn in Chili) voor ons klaar staat. Hoewel de mensen hier eigenlijk geen vlees eten rond de Paasdagen, wordt er een uitzondering gemaakt omdat wij er zijn. De dag erna krijgen we met de auto een spoed-tour Santiago, waarin we in een dag alle hoogtepunten bezoeken. Ook brengen we een bezoekje aan de oma van Marcela, wat een lieverd! Het is zo’n schattig klein vrouwtje, die je eigenlijk alleen maar wil knuffelen. Bij aankomst krijgt ze meteen tranen in haar ogen en zegt zachtjes: ‘Ik ben toch zo blij dat jullie er zijn!’.

Ik verbaas me echt over de gastvrijheid van de mensen hier in Zuid-Amerika. Zoals een gezegde hier ook wel luidt: ‘Mijn huis is klein, maar mijn hart is groot’. Het is hier heel normaal om in het weekend met de hele familie samen te komen en dan (heel veel) te eten en spelletjes te spelen. De gitaar wordt er dan ook meteen bijgepakt. Het hele weekend worden we volgestopt met eten, ik ben inmiddels een paar kilo aangekomen.. Hoewel sommige mensen arm zijn, delen ze toch veel met elkaar. Oma is niet een grote prater, maar wanneer het gesprek onder het eten even stil valt zegt ze ineens: ‘Nu hebben jullie ook een oma in Chili!’. Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken.

Met pijn in mijn hart zwaai ik onze ‘nieuwe familie’ uit en stap op het vliegtuig richting de kou om mijn eigen familie te verassen.

Een perfect einde van mijn reis in Zuid Amerika.