Weekje backpacken

Op het moment dat ik dit verslagje schrijf, ben ik ondertussen al een weekje verder. Ik heb niet overal internet. Vandaar dat het ook zo laat online komt. Sommige mensen sturen me al wanhopige berichtjes: Hester, leef je nog? Het antwoord is dus JA.
Maargoed, ik zat dus in Bangkok. Ik zal niet meer smoesjes bedenken waarom ik zo laat schrijf, maar gewoon beginnen.

Maandag. (7 mei)
Het is vroeg in de ochtend en Kir en ik hebben bij de massageschool afgesproken. Helaas is het ontzettend moeilijk te vinden. Met andere woorden: onze chauffeur zegt dat hij weet waar het is, terwijl hij dat in feite niet weet. Eigenlijk gaat dat altijd zo. Thaise mensen zeggen overal ‘ja’ op. Of ze verzinnen iets. Nooit geven ze toe dat ze iets niet weten. Vreselijk irritant af en toe. Door veel de weg te vragen komen we dan toch nog op onze plaats van bestemming. Maar een uurtje te laat..

De cursus begint. We hebben beide een boek gekregen. In totaal zijn er zo’n 8 mensen. De les is heel interessant en ik vind het ook echt leuk om te leren! Het is wel echt de basis die ik leer. Dus niet karateklappen. Niet mensen hard kraken of lopen over de rug. Geen koprollen of been in de nek. (hoewel ik dit allemaal wél mensen dit heb zien doen) Voor de mensen die stiekem hoopten op zo’n behandeling: Sorry! Ik kan het allemaal best proberen, maar ik weet niet of dat een heel goed idee is.. We nemen de boot terug naar ons gasthouse: een hele leuke en mooie manier om Bangkok te zien! En onder het avondeten in onze vaste stek, genaamd ‘ons restaurant’ (om eerlijk te zijn weten we de naam niet, dus noemen we het zo) nog een extraatje: street en breakdance! Om de dag af te sluiten neemt Kirsten nog highlights. Ze straalt nu als een zonnetje.

Kir en ik zijn een beetje aan de late kant vandaag. Maar de boot moet worden gehaald! En hij staat op het punt om weg te varen! Zo snel onze benen kunnen, sjezen we iedereen voorbij. En met een grote sprong, huppa op de boot. Poeh, nog maar net op tijd! We ploffen neer op de eerste de beste stoel. Kirsten kijkt me recht en diep in de ogen aan. Haar blik veranderd langzaam van opluchting in paniek: OOJJEEE, DE VERKEERDE BOOT!! Deze gaat totaal de verkeerde kant op! Bij de eerste stop, meteen eruit natuurlijk. En jahoor, dan we raken ook nog verdwaald. En dat allemaal op de vroege ochtend. Uiteindelijk komen we weer een uur te laat. Kirsten en ik hebben besloten toch niet door te gaan met de cursus. Beide vinden we het hartstikke leuk, maar het kost toch best veel geld. Ons nieuwe plan: bij Nederlanders op bezoek! Dezelfde dag nog is alles geregeld. We gaan naar Ban Phai. De busreis is een hel. De airco is van gevoelstemperatuur beneden nul en duurt 2 uur langer dan verwacht. Maar op de halte staat onze redder in nood: Sijmen.

Een aantal dagen verblijven we in een gasthuisje van Sijmen en Annelies: een zendelingsechtpaar. We kijken naar het werk dat ze doen, geven hier en daar engelse les en leren heel veel over de Thaise cultuur. Wat het meest indruk op mij heeft gemaakt is een crematie. De rituelen zijn hier zo anders dan bij ons thuis! Verder worden we heerlijk verwend en genieten van een weekje rust. Op zondag reizen we weer terug. Dit keer verloopt de busreis anders. Als ‘witte’ buitenlander krijg je vaak een andere behandeling. Je moet heel vaak extra betalen voor dingen, maar aan de andere kant krijg je ook een voorkeursbehandeling. Mensen kijken een soort van tegen je op. In de bus worden we naar de beste plekken gestuurd en de mensen die er zaten moeten de plek afstaan. Het is om verlegen van te worden.

Bangkok is echt een mooie stad. Zoals ik al eerder zei: I LOVE BANGKOK! Ik kan niet echt beschrijven wat deze stad nou zo speciaal maakt. Het is gewoon de cultuur, en schoonheid. Als je Bangkok van een hoog punt bekijkt, is het uitzicht ontzettend mooi. Je ziet veel grote gebouwen, maar ook heel erg veel grote bomen. Overal zie je groen: de stad lijkt overwoekerd door de wilde natuur. Het is niet kaal, netjes en strak. Maar ook niet slordig of vervallen. Al met al heeft het een grote indruk op mij gemaakt.

Ik vind het dan ook jammer dat we maar heel even in Bangkok blijven. In het weekend zijn er hele grote markten waar je van alles kunt krijgen. Van sieraden tot echte levende puppy’s. Wees gerust, deze worden niet opgegeten. (tenminste voor zover ik weet) Na onze belofte, om geen kleding meer te kopen, te hebben verbroken gaan we enthousiast het nachtleven in. Om er de volgende dag achter te komen dat we die nacht onze bus hebben gemist. OEPS! (in het echt was het geen ‘oeps’ maar ***, omdat we al betaald hadden) Gelukkig weten we nog het één en ander met een reisbureau te regelen en zitten we die avond toch nog in de bus. En nu: op naar KOH TAO!