Langs de voet van de Anden: Patagonië

El Calafate.
Lichtroze met veren. Het is ver weg en moeilijk te zien, maar toch overduidelijk: flamingo's! Na de 'W' in Chilie ben ik weer de grens over gestoken richting Argentinië. Om heel eerlijk te zijn had ik niet echt veel van de stad zelf verwacht. El Calafate is eigenlijk alleen beroemd om de gletsjers die dichtbij te vinden zijn. Ik weet dus niet wat ik zie wanneer daar ineens flamingo's voor mijn neus opduiken! Ook al is het van een afstand en is de camera na een paar foto's leeg (noooo, why?), mijn hart maakt een sprongetje! Ik ben echt positief verrast over de stad, de plek waar we de flamingo's spotten is echt schitterend. Er is een heel groot meer, met weer een gigantische hemel.

Uiteraard bezoeken we ook de gletsjer Perito Moreno. Wauw, indrukwekkend! Ik voel me meteen als of ik in de film Ice Age beland ben. Het ding is zo groot! Het beste ding is 30 km lang, 5 km breed en 60 meter hoog. En hij groeit nog steeds door: groter en groter. Elke dag schuift de gletsjer 2 meter voorwaarts. Wat betekend dat er brokken zo groot als een huis afbreken! Ik heb erg veel geluk dat ik de gletsjer in de zomer bezoek, er is een strakblauwe lucht en het is erg warm (ook al sta ik maar een aantal meter van de gletsjer af). En zoals het echte bofkontjes vergaat, breekt er een heel groot stuk af, net wanneer we aankomen!

El Chaltén.
El Chaltén heeft een fantastiche ligging, omdat het uitkijkt op Fitz Roy (staat bekend als een van de meest beroemde gebergtes ter wereld). Dit dorpje is zo genoemd door de Tehuelche indianen. El Chaltén betekent in hun taal 'smokey mountain'. De naam is passend, omdat de top van Fitz Roy bijna altijd omringt is door wolken. Vanuit het dorp zelf beginnen heel veel mooie hikes, lekker makkelijk dus.

Je raad vast al wat op het programma van vandaag staat. Jep, een hike naar Fitz Roy. En echt wauw, ik heb gi-gan-tisch geluk: GEEN wolken! De 'smokey mountain' is dus helemaal niet smokey vandaag! Het weer is eigenlijk eerder te warm en heet om te hiken.. Ik haak dus (schame on me) halverwege na een paar uur af. Die 'W' voel ik nog in mijn benen en die hitte in combinatie met stekende horzels trek ik niet. Philipp, de echte doorzetter van ons, maakt de hike wél helemaal af. Ben trots op je Phillie!

The Lake District.
Na een eindeloze busreis komen we dan eindelijk in het merendistrict van Argentinië aan. Ik ben het zo onderhand wel zat hoor, die lange busreizen met dat saaie landschap (woestijn). Gelukkig hebben we voorlopig de langste busreizen achter de rug en is het landschap nu veel groener door al dat water. Het weer is hier ook een stuk lekkerder, nu zo rond de 25-30 graden, dus de korte broek kan ik weer tevoorschijn toveren! Ja, hier wil ik wel wat langer blijven. Bijvoorbeeld in het schattige hippiedorpje El Bolsón.

El Bolsón.
Hier wil ik oud worden, 20 kinderen eruit persen, me dik eten aan verse bramen, frambozen en andere shizzle, me haar laten groeien tot m'n kont, een straathondenassiel opzetten, mijn eigen bier brouwen, meeblèren met alle straatartiesten, en dat alles op blote voeten. Dat is de gedachte waarmee ik door de sfeervolle straatjes loop van El Bolsón.

Er is een ontzettend leuke hippiemarkt, waar allemaal plaatselijke lekkernijen en handgemaakte spullen worden verkocht. Ik krijg hier echt een nostalgisch gevoel van. Elke avond is er live-muziek en er is veel te zien en doen in de omgeving. Zo bezoeken we de mirador met uitzicht over de stad en hiken we langs de 'Río Azul' (de blauwe rivier). Die ook echt blauw is met cristal helder water. En dan.. Beland ik in het paradijs. Nee echt, deze plek heet zo (Paraíso)! Het is echt een plaatje om te zien: de blauwe rivier, omringt door kliffen. Helaas werkt het weer niet zo mee vandaag (regelmatig regen), dus komt niet alle schoonheid tot z'n recht, maar een mooi plekje is het zeker. Wat ook zeker indruk op me maakt is het meer 'Puelo'. Weer van dat mooie blauwe water. Net deze dag is het ook geen strakblauwe lucht, maar dat geeft het meer wel een mysterieus tintje vind ik. Het is hier echt mooi, had verwacht dat alles wel wat zou tegenvallen na het beroemde Fitzroy en Torres del Paine, maar niets is minder waar!

Het hostel waar we inzitten voelt als 1 grote familie, een Argentijnse wel te verstaan. Voor het eerst zitten we in een hostel waar puur en alleen Spaans wordt gesproken. Normaal zitten er altijd wel een stel Engels pratende backpackers tussen, maar deze keer dus niet. Ik word meteen ondergedompelt in de Argentijnse cultuur. Ze eten hier echt bizar laat bijvoorbeeld. We worden uitgenodigd om mee te eten met een stel Argentijnen, mijn maag knapt bijna uit elkaar van de honger: we eten pas om 23.30 uur! En uitgaan is helemaal bizar, hier begint een stapavond rustig om een uur of 03.00 (waarna ze tot een uur of 8 doorgaan). Hoe de Argentijnen dit volhouden? Ze zijn verslaafd aan Mate thee, ze drinken het de hele dag door. Een potje met deze kruiden wordt gevuld en er wordt de hele dag heet water erbij gegoten. Snoeiheet, mijn tong is al meerdere keren verbrand. Naast een sociale gelegenheid (een potje wordt vaak met iedereen gedeeld) is het dus ook een perfecte manier om cafeïne binnen te krijgen.

Maar mam geen paniek, ik blijf toch niet in El Bolsón hoor! Na een paar dagen ebt het gevoel weer weg en heb ik het hier ook wel weer gezien. Op het eerste gezicht lijkt El Bolsón echt geweldig, maar na verloop van tijd is het eigenlijk best saai. Dus, ik pak mijn koffer en trek door naar de volgende stad: Bariloche.

Bariloche.
Pikkedonker. Het is middernacht. Langs de donkere ramen glijden schaduwen. Ineens schrik ik: er bonst iemand op de deur. Een grote zwarte schim staat buiten te wachten. Snel open ik de deur en laat de persoon binnen. Ja, je leest het goed, we hebben (vrijwilligers)werk gevonden in een hostel in Bariloche! Nachtdienst wel te verstaan.

Ik moest wel even slikken toen ik de tijden hoorde: van 0.00-8.00 uur. 'Hoe houd ik dat vol?' en 'daar gaat m'n nacht!' waren gedachten die door mijn hoofd vlogen. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik totaal geen nachtmens ben. Ik zag het dus niet echt zitten.. Tot het moment kwam dat de manager zei: 'Je kan gewoon slapen op de bank hoor en het is maar een klein hostel dus je hoeft niet zo vaak open te doen'. Toen werd het ineens een stuk aantrekkelijker. En het werd ideaal toen Philipp (heel lief!) zei: 'Ga jij maar slapen, ik vind het niet erg om de deur open te doen. Het maakt mij echt niet uit. Als jij dan gewoon wat eerder opstaat en het ontbijt voor de gasten klaarmaakt'. Geweldig toch?

Bariloche zelf ligt aan de over van het meer Nahual Huapi en is een populair vakantieoord voor Argentijnen. Het stikt hier dus momenteel (zomerseizoen) van de toeristen. Overal zie ik barretjes, souvenierwinkeltjes en van die overdreven luxe hotels. Gelukkig is het centrum wel erg gezellig door de sfeervolle hout-met-stenen gebouwen en het mooie uitzicht op het meer natuurlijk. Hoewel het best een grote stad is leef ik eigenlijk alleen in het centrum, waar alles op loopafstand is. Voor mij voelt het dus niet echt als of ik in een stad ben, maar het is toch groot genoeg dat het een aantal voordelen met zich mee brengt. Zo zijn er vaak goede straatartiesten (live-bandjes) en kan je qua eten bijna alles wel krijgen wat je wilt. Meestal eten we 's avonds (22.00 uur!) in het hostel, omdat daar voor ons wordt gekookt. Maar na dagen te hebben gesmeekt heb ik Philipp toch kunnen overhalen eens een keer flink uit eten te gaan. En wat eet je wanneer je in Argentinië bent? Juistum, steak! En serieus, het was het smeken dubbel en dwars waard.. Een stuk vlees waar je U tegen zegt, ja met een hoofdletter. Zo mals en sappig, hmmmm! Met een toren van frietjes en een schaal vol salade. Ik eet tot ik echt niet meer kan (er was zelfs meer over dan wat je bij een normaal restaurant in NL krijgt). Om gek van te worden (en dik). Daarnaast staat Bariloche ook wel bekend als de chocoladehoofdstad van Argentinië. Chocolade is op elke hoek van de straat te krijgen, in elke mogelijke vorm en smaak. Ik voel me net Charlie in de chocoladefabriek!

Dus hier zit ik dan. Rustig genietend (lees slapend) tot het volgende avontuur zich aandient. Terwijl ik me ondertussen, in het zonnetje met uitzicht over het meer, volprop met chocolade, ijsjes en speciaal bier. Hier blijf ik dus nog wel even hangen.. Kom je me bezoeken? Dan doe ik de deur voor je open ;)