The end of the world

Van het ene extreme val ik in het andere. De slippertjes en shorts worden omgeruild voor een muts en handschoenen. Van het warme Colombia naar het koude zuiden. Ik had van te voren nooit verwacht zoveel verschillende landschappen en mensen te ontmoeten in zo'n korte periode.

In mijn vorige blog schreef ik al dat we de plannen hebben gewijzigd. In plaats van te vliegen naar Peru, om daarna door te trekken naar het zuiden, hebben we een vlucht geboekt naar Argentinië. Waarom? Vanwege 'el niño' is de weersverwachting vrij slecht. Backpackers die rechtstreeks uit Peru kwamen, vertelden ons dat kinderen daar nu op zaterdag naar school gaan zodat ze later niet teveel lessen missen en mensen zijn vast eten aan het inslaan in de supermarkt. Daarnaast is het weer nu juist heel goed in zuid Chilie en Argentinië. Daarom is het plan nu om helemaal zuidelijk te beginnen en dan langzaam aan omhoog te reizen. Dus, hoppa! Vlucht boeken, hostels reserveren en gaan!

Maar het klinkt een stuk makkelijker dan het blijkt te zijn. Omdat we precies met Oud en Nieuw daarheen willen, is echt bijna alles volgeboekt. En dan wachten er ook een aantal vervelende verassingen op ons op het vliegveld.. Om te beginnen mogen we bijna Argentinië niet binnen, omdat we geen bewijs hebben dat we het land later weer verlaten. Daarna staat de verkeerde bestemming op de tickets en wordt onze bagage op de tussenstop uitgecheckt in plaats van doorgestuurd (dus weer een heel gedoe met opnieuw inchecken). Maargoed, uiteindelijk komen we goed aan en is de lange reis het zeker waard, want waar ik nu ben aangekomen.. Wauw!

Tierra del Fuego.
Het gebied hier heet'Tierra del Fuego', oftewel 'the Land of Fire'. Klinkt indrukwekkend toch? Niet vuurspuwende vulkanen, maar schippers die hier vroeger voorbij voeren hebben dit gebied deze naam gegeven. Ze zagen namelijk van ver altijd vuur op de kusten van het land. Het vuur was afkomstig van de bewoners, de Yahgan. De Yaghan hadden altijd vuur bij zich om te overleven. Zelfs in kleine kano's. Ze droegen geen kleding, maar om warm te blijven smeerden ze zichzelf in met zeehondenvet. Tegenwoordig leven er bijna geen Yaghan meer in deze streek. Toen de Europeanen in begin 1900 kwamen, stierven de Yaghan snel uit. Momenteel spreekt er nog maar 1 vrouw de taal van de Yaghan.

Tierra del Fuego is erg afgelegen en moeilijk bereikbaar: het is écht het einde van de wereld. Maar daardoor ook erg populair en Chilie en Argentinië hebben constant ruzie over dit gebied, ze willen het niet graag delen. Vanuit het vliegtuig zie ik uren lang een eindeloze woestijn. Waar ik eerder in een blog al schreef over de woestijn in la Guajira Colombia, stelt dat echt niets voor in vergelijking met deze leegte. Hier kan je een hele dag in de bus zitten en je hebt precies hetzelfde landschap als waarmee je bent begonnen. Maar als je dan eenmaal op je bestemming bent aangekomen, kijk je je ogen uit naar één van de meest spectaculaire landschappen ter wereld. In Tierra del Fuego zijn veel natuurwonderen te zien en meteen bij aankomst in het vliegveld sta ik al perplex.

Ushuaia.
Een paar weken geleden was ik nog in het meest noordelijke punt van Colombia en nu ben ik in de meest zuidelijke stad ter wereld. Ushuaia is ook meteen de grootste stad in Tierra del Fuego en wordt ook wel gezien als de 'poort' naar de Antartis. Na het goedkope Colombia schrik ik van de prijzen die me om de oren vliegen. Eten dat stukken duurder is dan in Europa en alle luxe outdoormerken slaan hier hun slag. Bijna elke dag komt hier een cruiseship aan met mensen in Gore-tex kleding en grote zonnebrillen. Kwaliteit ja, maar €120 betalen voor een poncho zie ik niet zitten.. Toch heeft Ushuaia haar charme. Als ik door het toerisme heenkijk, komt de schoonheid van de stad en vooral haar omgeving naar voren. Ushuaia ligt aan de zee (Beagle Channel) en wordt verder omsloten door 1500 meter hoge beschneeuwde toppen van de Anden.

Geen witte kerst. Maar... Dan vliegt er een sneeuwbal rakelings langs mijn gezicht. Dankzij de gletsjer die 20 min van de stad ligt hebben we toch een witte jaarswisseling! Philipp en ik zijn als kinderen zo blij. Maar we zijn pas echt onder de indruk van het National Parque Tierra del Fuego. Alleen een klein deel van dit park is toegankelijk voor toeristen, maar wat we daar zien: blauwachtige rotsen, helder water, paarse schelpen en sprookjesachtige bossen met grote rood-zwarte spechten. Echt supermooi! Ook kan je hier een stempel halen voor in je paspoort, maar helaas heb ik die van mij niet meegenomen. Stom.

Het weer is hier heel verradelijk. Helaas ondervind ik dat in levende lijve wanneer ik een andere must see, 'Laguna Esmeralda', bezoek. Wanneer ik 's ochtends op sta, is er een strakblauwe lucht en na elke dag voor niets regenkleding meegezeuld te hebben besluit ik die vandaag lekker thuis te laten. Stom. Na een paar uur komt de regen met bakken uit de hemel. Om dan later, wanneer ik al helemaal verkleumd onder de douche sta in het hostel, weer te veranderen in stralende zonneschijn. Desalniettemin was de hike naar het meer het zeker waard. Gletsjerrivieren compleet met beverdammen en veel witte bomen. De dode bomen rotten hier niet tot nauwelijks, vandaar de witte kleur.

Woestijn. Hele dag in de bus naar Chilie. Hele dag woestijn. En dan nog wat meer woestijn. En dan nog wat.

Patagonië.
Ergens in de woestijn gaat Tierra del Fuego over in de naam Patagonië. Naast de enorme kale en winderige vlaktes in de woestijn ziet het landschap eruit als in een film. Met de meest adembenemende bergenreeks ter wereld, gletsjer watervallen, versteende sprookjesbossen, heldere rivieren en een gigantische hemel. Maar echt, de hemel lijkt hier veel groter dan ik ooit heb gezien. Vol met gek-gevormde en verscheurde wolken en in de avond de meest magische zonsondergangen. Patagonië heeft haar naam te danken aan de mensen die er woonden, de Tehuelche indianen. Door de uitzonderlijk grote schoenen van deze indianen leken hun voeten heel groot. Vandaar het woord 'pata', wat voet betekend in het Spaans. Patagonië is 1 van de dunst bevolkte plekken ter wereld. Het heeft veel national parken en is hikers-heaven. Raad dus maar wat ik de aankomende tijd ga doen.

Puerto Natales.
In deze stad zijn veel mensen te vinden die willen gaan hiken in Torres del Paine. We zijn ook van plan een paar keer een dagje te gaan hiken, misschien zelfs een nacht te kamperen. Ik bezoek een informatiesessie over het park en praat veel met mensen die van plan zijn te gaan of net terug komen van het park. Ik weet niet hoe het kan, maar na een paar dagen in Puerto Natales is die dagtrip ineens veranderd in volle week kamperen en sta ik vooraan de rij in de supermarkt eten in te slaan als een gek. Waar ben ik aan begonnen?

National Parque Torres del Paine.
Over extremen gesproken. Dit park is 1 van de meest beroemde national parken. De bergen hebben scherpe punten, uitgeslepen door ijs en gletsjers. De toppen hebben vaak een zwarte kleur, omdat de gletsjers daar nooit langs zijn geschuurd. Ook hier veranderd het weer constant. Op 1 dag kunnen 4 seizoenen voorbij komen. De wind uit de Pacific komt hier recht tegen de Anden aan (niets blokkeerd het), waardoor het vaak regent en er rukwinden zijn van 180km per uur. Om het extra spooky te maken, hangt er vaak mist en nevel. Daarnaast is hier een gat in de ozon, waardoor het ook heel warm kan zijn en je snel verbrand. Maar gelukkig (echt ik kan het eigenlijk niet geloven achteraf) hebben wij fantastisch weer. In de 7 dagen lang, heeft het maar 1 middag geregend.

Dus daar loop ik. Bepakt en wel langs het pad wat de 'W' wordt genoemd.

Blik op oneindig.